எழுத்தாளர் ஜெயமோகன் -தனிமையின் புனைவுக் களியாட்டு- 1) குருவி

தனிமையின் புனைவுக் களியாட்டு

பீடிகை

ஒரு எழுத்தாளரின் சிறுகதை  தொகுப்புக்கு சாகித்ய அகாடமி விருது தர வேண்டுமென்றால் அந்த தொகுப்பில் உள்ள கதைகளில் மூன்றில் இருபங்கு கதைகள் தொகுப்பு வெளியாவதற்கு மூன்று ஆண்டுகளுக்குள் எழுதப்பட்டிருக்க வேண்டும் என்பது ஒரு விதி. எழுத்தாளர் ஆ.மாதவன் அவர்களின் தேர்ந்தெடுக்கப்பட்ட நூறு கதைகள் அடங்கிய மொத்த தொகுப்பிற்கு அந்த காரணம் காட்டியே அவருக்கு விருது மறுக்கப்படுகிறது. அதன்பின் அந்த விருது திரைத்துறை பிரபலத்துக்கு செல்கிறது என்பது நல்லதொரு இலக்கிய வம்பு. அது அல்ல இங்கு சொல்ல வருவது. ஆ.மாதவன் சிறுகதை தொகுப்பின் முன்னுரையில் எழுத்தாளர் நாஞ்சில்நாடன் இவ்வாறு குறிப்பிடுகிறார். ”விரல் நீட்டினால் சூரியனே நின்று போகும் என்றும், கை காட்டினால் கடல் பிளந்து நடந்து போக வழிவிடும் என்றும் புராணங்கள் உண்டு. அதையொத்த ஆற்றல் உடையவருக்கே மூன்று ஆண்டுகளில் 66 கதைகள் சாத்தியம்”.  அவர் அவ்வாறு எழுதி நான்காண்டுகள் கூட ஆகவில்லை. அந்த ஆற்றல் உடையவர் தன்னை வெளிக்காட்டிக் கொண்டார். அதற்கு சூரியன் நிற்பது கடல் பிளப்பது என்று பெரிதாக எதுவும் தேவைப்படவில்லை. ஆங்காங்கு காவலர்கள் நின்று கொண்டு வாக்கிங் போகிறவரை திருப்பி  அனுப்ப வேண்டியிருந்தது. விமானம் கார் ரயில் பயணங்களை மத்திய மாநில அரசுகள் நிறுத்தி வைக்க வேண்டியிருந்தது. ஒரு நுண்ணுயிரி உருவாகி வர வேண்டியிருந்தது. உலகத் தலைவர்கள் அடித்துக் கொள்ள வேண்டியிருந்தது. மக்கள் திகைத்து நிற்க வேண்டியிருந்தது.

இலக்கிய வம்புகள்தான் வேண்டாமே ஒழிய பெருமிதங்கள் அல்ல. எழுத்தாளர் நாஞ்சில் நாடன் அவர்கள் பெருமிதம் கொள்ளும் விஷயங்களில் ஒன்று அவர் தன் இளவலாக நினைக்கும் எழுத்தாளர் ஜெயமோகனின் எழுத்தாளுமை. அது அவரது பேச்சில் கேணி கூட்டத்திலும் ஊட்டி காவியமுகாம்களிலும்  வெளிப்பட்டன. அவருடனான நேர்ப்பேச்சிலும் நன்றாக வெளிப்படும்.   தன் சொல் பலித்தது அவருக்கும் மகிழ்ச்சி அளித்திருக்கும்.

மறுபுறம் பன்னிரெண்டு மணி வரை விழித்திருந்து வெண்முரசு படித்துவிட்டு உறங்கப் போகும் வாசகர்கள் இன்னும் ஒரு மணிநேரம் கூடுதலாய் விழித்திருக்க வேண்டியிருந்தது. அவர்களுக்கு கைக்கெட்டும் தூரத்திலேயே அலுவலகம், இல்லம், அரசு,  சமூகவலைதளம், கழிவிரக்கம், உற்சாகம், மலர்ச்சி, வேதனை, தெய்வம், பேய், வைரஸ் எல்லாம் இருந்தன. கூடவே இலக்கியமும் இருந்தது. ஒருபுறம் துவாரகைக்கும் மறுபுறம் வேலுப்பிள்ளைக்கும் தனித்தனியாக கலங்குவதா அல்லது சேர்த்தே கலங்கலாமா என்று குழப்பமும் இருந்தது. தொலைபேசிக் கம்பியின் மெல்லிய அதிர்வில் மசாஜ் எடுக்கும் மலைப்பாம்பையும் பெரும் மடாலயம் கட்டி அதைன் சிறு துவாரத்துள் சுருக்கிக் கொள்ளும் பிட்சுவையும் ஒரு சேர உணர முடிந்தது

இந்தக் கதைகளைப் பற்றிய என் கருத்துகளை இங்கு எழுத உத்தேசித்தேன்.  எதையும் செய்து முடிக்க அடிப்படைத் தேவை என்பது அதைத் துவங்குவதுதான் என்கிற ஞானம் தாமதமாகவே எட்டியதால் இன்றுமுதல் துவங்குகிறேன். வரிசைக் கிரமமாக இல்லாமல் மனதில் தோன்றும் சிறுகதைகளைப் பற்றி எழுதிவைக்க எண்ணம். இந்தக் கதைகளில் இத்தனையையும் படித்தபின் குருவி கதைதான் இப்பொழுது  மனதில் முதலில் எழுந்து வருகிறது. 

குருவி

நாராயண பிள்ளை, மாதவன் பிள்ளை உள்ளிட்ட சராசரி ஆண்பிள்ளைகள், பெண்பிள்ளைகள் அனைவரும் வேலை பார்க்கும் அரசு அலுவகங்களில் ஒருவன் மட்டும் வேறொருவனாக இருக்கிறான். அவன்தான் மாடன் பிள்ளை. 

அவன் ஒரு ஆர்ட்டிஸ்ட்.  சராசரிக்கள் மத்தியில் இருக்கும் அர்ட்டிஸ்ட்.  ஆனால் அவனது கலையானது  உடனிருப்பவர்கள் புரிந்து கொள்ளக் கூடிய நடனம், வாய்ப்பாட்டு போன்ற கலைகள் அல்ல. டெலிஃபோன் கேபிள்களை ஒழுங்காக பொருத்தும் கலை. அதன் அழகியலும் நேர்த்தியும் அதன் மூலம் அவன் அடையும் ஒன்றும் அவனுக்கு மட்டுமே தெரியும்.  வேறு யாருக்கும் தெரியாது. ஆகவே அவனையும் சராசரி மனிதனாக இரு என்று சுற்றியுள்ள உலகம் தலையில் குட்டி சொல்லியபடியே இருக்கிறது. அனால் அவன் தான் ஒரு பிரம்மன் என்று உணர்கிறான். அதை சொல்லவும் செய்கிறான். யாரிடம்? அவன் அம்மாவிடம், அப்பாவிடம்  டி.ஈ யிடம், என அனைவரிடமும். பதிலுக்கு அவர்கள் அவனிடம் ஒன்றே ஒன்று சொல்கிறார்கள். ”மனுசனாட்டு வாளு!’

அவனது தேவை அலுவலகத்துக்கு ஏற்படும் தருணம் ஒன்று வருகிறது. அன்று அவனை அழைத்து வரவேண்டி கிளம்பிச் செல்லும் கதைசொல்லியின் பார்வையில் விரிகிறது கதை. அந்த வேலை நடக்கனும்னா டிஈ தன்னிடம் அனைவர் முன்னும் மன்னிப்பு கேட்க வேண்டும் என்று அவன் சலம்ப, அதற்கு ஒரு சாமர்த்தியமான வழியை ஏற்பாடு செய்கிறார் கதைசொல்லி. அந்த நேரத்தில் யாரும் எதிர்பார்க்காமல் யதார்த்தமாக அவன் கையில் ஒரு தூக்கணாங்குருவி கூடு கிடைக்கிறது. அவன் முன்பு வெட்டிப்போட்ட வேண்டாம் என்று கழித்துக் கட்டிய ஒயர்களை ஒன்றாக்கி அந்தச் சிறிய குருவி கட்டிய கூடு. 

 ஞானிகள் முயன்று அலைந்து திரிந்து அடைந்த ஒன்று அவனுக்கு அவன் பணியிடத்தை தேடி வந்து தன்னைக் காட்டிச் செல்கிறது. ”செத்து சாமிகிட்டப் போயி நீயும் நானும் ஒண்ணு இல்ல. நீ மொத்த வானத்தையும் வச்சிக்கிட்டு இதைப் படைக்கிற. நான் ஒத்தக்குச்சிய ( சால்டிரிங் ராட்) கையில் வச்சு இதை படைச்சவன். நான் உன்னை விட மேல்டா.. நீ என் செண்டைக்கால் மயிருக்கு சமம்டா என்று சொல்லுவேன்”  என அத்தனை நேரம் கொக்கெரித்தவன், அந்த சிறிய குருவி முன்பு மண்டியிடுகிறான். 

இந்த சிறுகதை நான் யார் என்று இரு கட்டங்களாக விரிகிறது. நான் யாரு தெரியுமா என்று எழும் அகங்காரம் முதற்கட்டம்.  செய்யும் வேலையில் ஒருமை கூடி வருவது தனக்கு அபூர்வமாக வாய்த்த ஒன்று என்று அவனுக்குத் தெரியும். வேலை நேரத்தில் கண்ணும் கையும் மனமும் மூளையும் கொள்ளும் ஒருமை. அவனும் வேலையும் ஒன்றாய் நிற்கும் தருணம். அவன் ஆற்றியது என்ன என்பது அவன்  வேலையை முடித்தபின்தான் அவனுக்கே தெரியவரும் . அந்த முதற்கட்ட அகங்காரம் அதனால் விளைவது.   நான் யாரு என்று தெரிந்தபின் எழும் ஞானமும் பணிவும் கண்ணீரும் இரண்டாம் கட்டம். 

ஏற்கனவே சராசரி மனிதர்களிடையே கலைஞனாய் இருந்தவனுக்குத் தன் உயரம் தெரியும். அதனால்  டி.ஈ தன்னிடம் மன்னிப்பு கேட்க வேண்டும் என்று கர்வம் மேலிட சொல்கிறான். அதன்பின் இன்று அவன் அடைந்த ஒன்று அடுத்த கட்ட தரிசனம். அதில் அவன் இன்னும் மேலே உயர்கிறான். இனி அவனுக்கு டி.ஈ யின் மன்னிப்புமே ஒரு பொருட்டு இல்லை. அவன் அடைந்த உயரம் அந்த கதை சொல்லிக்கு புரிந்ததா இல்லையா என்று தெரியவில்லை. ஆனால் தன் வேலை முடிந்த  ஆசுவாசமடைந்தவனாய் அவன் சொல்கிறான்.. ‘ விடுல.. நீயும் குருவிதான்..”

அதைக் கேட்டு அந்த மாடன்பிள்ளை புன்னகைக்கிறான்