நற்றுணை கலந்துரையாடல் நிகழ்வில் ஆற்றிய உரையின் எழுத்து வடிவம். ( நன்றி ஸ்ருதி டீவி )
எனது வாழ்க்கையை இரண்டாக பிரித்தால் அதில் முதல் 20 வருடங்களை ‘குரவை’ நாவல் நிகழும் நிலப்பகுதியிலும் அடுத்த இருபது வருடங்களை ‘சோளம் என்கிற பேத்தி’ நாவல் நிகழும் நிலப்பகுதியிலும் கழி்த்திருக்கிறேன். அந்த வகையில் இதன் நிலப்பகுதிகள் மனதிற்கு நெருக்கமானதாக இருக்கின்றன. இந்நாவல்களை வாசிக்கும் தருணங்களில் அந்த நிலப்பகுதிகளுடனான என்னுடைய நினைவுகளை மீட்டெடுக்கவும் முடிந்தது. ஆனால் அதற்காக ஒரு விமர்சன கூட்டத்தை நாம் ஒருங்கிணைத்தால் க.ந.சு. வின் ஆவி நம்மை மன்னிக்காது. ஒரு நாவலை தேர்ந்தெடுத்து விவாதிக்க இது போன்ற தனிப்பட்ட மெல்லுணர்ச்சி சார்ந்த காரணங்களை பொருட்படுத்த கூடாது என்பது எனது தனிப்பட்ட பார்வை. அத்தகைய பார்வைகள் பெரும்பாலும் நினைவேக்கம் சார்ந்தவை. அந்த ஊருக்கே கொண்டு போய் காமிச்சிட்டாருங்க என்று சொல்லும்போது அந்த ஊரின் சில நல்ல நினைவுகளை சொல்வதாக மட்டும் அமைந்து விடுகிறது. அதை சில வணிக திரைப்படங்களும் வணிக எழுத்துகளும் செய்துகொண்டுதான் இருக்கின்றன. அதற்காக அந்த நாஸ்டால்ஜியா என்பது புறக்கணிக்க வேண்டியது அல்ல. அதை வாசிக்கும் போதும் பார்க்கும்போதும் நமக்கும் சற்று மனம் நெகிழுக்கூடும். அது கண்டிப்பாக நல்ல விஷயம். ஆனால் ஒரு படைப்பை நாம் விவாதிக்க எடுத்துக்கொள்ளும் போது இத்தகைய விஷயங்களை பொருட்படுத்தக் கூடாது என்றே கருதுகிறேன். நமக்கு முற்றிலும் புதிய நிலங்களை அறிமுகப்படுத்திய என்.ஸ்ரீராம், கீரனூர் ஜாகீர் ராஜா, சாம்ராஜ் ஆகியோரது படைப்புலகத்துடன் நம்மால் ஒன்ற முடிவதற்கு வேறு காரணிகள் இருக்கின்றன. கார்சியா காப்ரயீல் மார்க்வேஸின், தால்ஸ்தாயின் உலகங்களுக்குள் நாம் நம்மை அவ்வாறே பொருத்திக் கொள்கிறோம். ஆகவே முதலில் ஒரு நாவலை வாசிக்கும் போது அது நம்மை ஈர்க்கும் பட்சத்தில் அவற்றில் நினைவேக்கம் சார்ந்த முதற்கட்ட கவர்ச்சியை கடந்தும் இத்தகைய விஷயங்கள் இருப்பதை நாம் அறிகிறோம். அத்தகைய இரு நாவல்கள் குறித்து நாம் இங்கு விவாதிக்கிறோம். எப்படி ஹெமிங்வேயின் கிழவனும் கடலும் நம்மை எப்படி ஈர்க்கிறதோ அதுபோலவே ஒரு மேற்குலக வாசகர் இவ்விரு நாவல்களை வாசித்தால் ஈர்க்கப்படுவார். தனித்தன்மை கொண்ட இந்நாவல்களில் அனைவரையும் இணைக்கும் பொதுச்சரடு ஒன்று இருக்கிறது. நாம் அவற்றை பார்க்க வேண்டும்
குரவை நாவலை அது வெளிவந்த சென்ற ஆண்டில் நாம் கையில் எடுக்கும் பொழுதே இதன் கதைக்களம் சார்ந்து இரு வகையில் அறிமுகம் இருப்பதை உணரலாம். ஒன்று காவரி பிரச்சனையைச் சார்ந்து உருவான சச்சரவு. இவை பெரும்பாலும் நாளிதழ்களில் செய்தி ஊடகங்களில் சொல்லப்பட்டு நாம் அறிந்தவை. இரண்டாவது இதில் கூறப்படும் நாட்டுப்புறக் கலைகள் அல்லது நிகழ்த்துக் கலைகள் எல்லாம். சின்னத்திரை வெள்ளித்திரை பின்னர் கைபேசி போன்ற நவீன கேளிக்கைளின் பெருக்கம் காரணமாக தேய்ந்து போனது. இந்த பின்புலமும் நம்மிடம் நாளிதழ்கள்வாயிலாகவும் இலக்கியங்ஙள் வாயிலாகவும் கவனம் பெற்றுள்ளன. ஆகவே அதன் நிகழ்கால நிலைமையும் போக்கும் நமக்குத் தெரியும். அங்கு கதையை துவங்கும் சிவகுமார் முத்தையா அவர்கள் ஒரு யதார்த்த கதைசொல்லியாக இருக்கிறார். மக்களிடம் ஒரு விழப்புணர்வு வந்து அழிந்து கொண்டிருக்கும் கலைகளை. மீட்கவேண்டும் என்உறுதி பூண்டனர். இவ்வாறாக மீண்டும் நாட்டுப்புறக் கலைகள் அங்கு வெற்றிகரமாக திகழ்ந்தன. மக்கள் அந்தக் கலைஞர்களை சரஸ்வதி கடாக்ஷம் பெற்றவர்கள் எனக் கருதி வணங்கினர் என்று அவர் நாவலை முடிக்க இயலாது. ஆகவே இந்நாவலின் துவக்கமும் நிறைவும் தடாலடி திருப்பங்கள் கொண்டிருக்கவில்லை.
புதிய கதைக்களங்களை அறிமுகப்படுத்தும் புதிய உலகை காட்டும் நாவல்கள் உண்டு. ஆனால் அவை அடிநாதமாக கொண்டிருக்க வேண்டிய ஒரு புள்ளி இல்லாவிடில் அவை வெறும் ஆவணப்படமாக மட்டும் நிற்கும் தவிர, நாவலாக ஆவதில்லை. முன்பெல்லாம்திரைப்படம்துவங்கும் முன்னர் நியூஸ் ரீல் என்ற ஒன்று போடுவார்கள். காட்டுவாழ்க்கை என்று தலைப்பு இருந்தால் ஒருவர் செய்தி்வாசிப்பதை போல அதை வர்ணிப்பார். அந்தக் காட்டுவாசிஙய ஏதாவது பேச அதை அவர் எடுத்துக்கூறுகிறார். அவர் கூறுகிறார் இந்தக் காட்டில் நரிகள் இருப்பதாக அவர் கூறுகிறார் என்கிற வகையில் சொல்லிச் செல்வார். நான் நியூஸ் ரீலில் கண்ட ஒரு கானக வாழ்க்கை தராத ஒரு எழுச்சியை அவன் காட்டை வென்றான் என்கிற ஒரு சிறு நாவல் அளித்துவிட்டு சென்றது. யானை டாக்டர் என்கிற சிறுகதை அளித்தது. இலக்கியத்தின் இடம் என்பது இதுதான். அதாவது ஒரு இலக்கியப் படைப்பு என்பது தனக்குள்ளே பல ஆவணத் தொகுப்புகளை வைத்திருக்கும், அதன் இரக்கமின்மையை காட்டும். அந்த வாழ்க்கையின் பாடுகளை வாசகனும் அடைவான்.
சிவகுமார் முத்தையாவின் குரவை நாவலில் இருந்து குறைந்த பட்சம் பத்து ஆவணப்படங்களை ஒருவர் உருவாக்கலாம். சிலம்பம் பறை தவில் கரகாட்டம் நையாண்டி மேளம் என பல கலைகளின் தொகுப்பு இருக்கிறது. அவரிடம் அவை பற்றி சொல்ல தகவல்கள் பல இருக்கின்றன. அதனூடாகவே ஒரு கலைஞர் மற்றவர் மீது வைத்திருக்கும் வஞ்சமும் சமூகம் அதற்குள் வைத்திருக்கும் படிநிலைகளும் ஒருவர் மற்றவரை நசுக்குவதும் சொல்லப்படுகின்றன. அதற்கு மேலாக உள்ளே பல கிளைக் கதைகளும் அனைத்தையும் இணைக்கும் ஒரு மூலக்கதையும் உள்ளன.
அதற்குள் அவர் உருவாக்கும் உலகமும் அதன் பாத்திரங்களின் மனமாற்றங்களும் சூழலும்தான் இதை தனித்துவமான நாவலாக ஆக்குகிறது. உதாரணமாக அதில் வரும் பறை கருவி செய்பவர் கதை. பொட்டு என்பவரின் கதை. அவருக்கும் கணேசலிங்க பண்டிதருக்கும் ஒரு குரு சிஷ்ய உறவு இருக்கிறது. ஆனால் அவர் இவருக்கு கலையை பயிற்றுவித்தவர் அல்ல. வெறும் ஒரு நாள் பழக்கமும் ஒரு மணிநேர உரையாடலும்தான் அவர்களுக்குள் நிகழ்கிறது. அன்று நடந்த ஒரு சச்சரவால் பொட்டு ஒரு முடிவு எடுக்கிறார். இனி்மேல், தான் எந்த சாவுக்கும் வாசிப்பதில்லை என. பத்து வருடங்கள் ஆகிவிட்டன. ஆனால் பண்டிதர் இறக்கும் போது தனக்கு பொட்டு தான் வாசிக்கவேண்டும் என்று சொல்லிவிட்டு இறக்கிறார். அதற்காக பொட்டு கிளம்பிச் செல்கிறார். அது ஒரு அத்தியாயம். இந்த நாவலில் பொட்டு அதற்கு முன்னும் வருகிறார். பின்னும் வருகறார் ஆனால் அந்த ஒரு அத்தியாயத்தில் தான் அவரது ஆளுமையை பற்றிய நுட்பத்தை எழுத்தாளர் ஒளித்து வைத்திருக்கறார்.
கலியபெருமாள் வசந்தா இருவரின் கதையும் ஊடாக வருகிறது. அவர்கள் ஒருவர் மீது மற்றவர் கொள்ளும் பரிவு அது கலியமூர்த்தியின் வீட்டில் உருவாக்கும் சச்சரவு எல்லாம் எளிதில் புரிந்துகொள்ளக் கூடியவை. ஆனால் ஒரு கட்டத்தில் வசந்தாவின் கணவன் இறந்தபோது கலியமூர்த்தியின் மனைவி சொல்லும் வார்த்தைகளும் வசந்தா தற்கொலை செய்ய முயற்சிக்கும் போது அவள் அதே பெண் என்ன்சொல்கிறாள் என்பதும் தான் இதன் யதார்த்த தளத்தை காட்டுவதாக இருக்கின்றன.
இதன் பாத்திரங்கள் உதிரியானவை அல்ல. அதாவது இந்த நாவலின் ஒவ்வொரு பாத்திரமும் இன்னொரு பாத்திரத்துடன. தொடர்பு உடையதுழ பொட்டு இந்நாவலில் வரும் சந்திரனுக்கு உதவுகிறார். ஆனால் அவர் ஏன் உதவுகிறார் என்பதை புரிந்து கொள்ள பொட்டு குறித்த இந்த அத்தியாயம் தேவையாகிறது. அதுதான் நாவலின் முழுமை சார்ந்து எழுத்தாளருக்கான பிரக்ஞையை சுட்டுவதாக உள்ளது.
இதற்கு மாறாக சோளம் என்கிற ஒரு பெண்ணையும் அவளது சூழலையும் சொல்லும் ஒரு நாவல் கி.கண்ணன் அவர்களின் சோளம் என்கிற பேத்தி. சென்னை உருவாகி வளர்ந்த விதம் சென்னையின் பூர்வகுடிகள் நிலை என்னவானது என்பது குறித்த பல திரைப்படங்களும் ஆவணங்களும் நாவலும் வந்த பிறகு வெளியாகியிருக்கும் இந்த நாவலிலும் நமக்கு நாவலின் கதை சார்ந்த புரிதல்கள் இருக்க சாத்தியம் உள்ளது. இன்றைய சென்னையின் போரூரில் இருந்து கிண்டிவரைக்குமான பகுதியில் 60களில் நிகழும் கதைக்களம் இந்த நாவல்.
சோளம் என்கிற ஒரு டீன் ஏஜ் பெண். அவளது அறிமுகத்தில்
நெருப்பு வாங்க பக்கத்து வீட்டில் போய் நிற்பது. மளிகை கடை கடன் வாங்க செல்லும் குழந்தை என்றுதான் அறிமுகப் படுத்தப் படுகிறாள். இவ்வாறு அடுத்தவர்களைச் சார்ந்து இருக்கும் ஒரு குடும்பம். அதில் பாட்டியும் பேத்தயும் மட்டும் இருக்கிறார்கள். குன்றுமேடு எனப்படும் அந்தப் பகுதியில் இருக்கும் பிற மக்களின் கதைகளும் இவர்கள் கதை வழியாக சொல்லப் படுகிறது. அடுக்கடுக்காக அவமானங்களை மட்டும் பெற்று வரும் சோளம் தான் ஒரு பெண் என்பதால் மட்டும் பூனையால் கவனிக்கப் படுகிறோம் என்பது புரிந்து கிளர்ச்சி அடைவதும் அவனுக்காக ஏதாவது அலங்காரம் செய்து கொண்டு அவள் முன் நடமாடி அவன் கவனத்தை ஈர்ப்பது என்று இருக்கிறாள்.
அவளுடைய தோழி மாலா என்பவள் அந்தப் பகுதியில் சாராயம் விற்கும் அம்பிகா அங்கு தோட்டம் வைத்திருக்கும் ரெட்டியார் என பல பாத்திரங்கள் இந்த நாவலில் வருகிறார்கள். கண்ணன் அவர்களின் எழுத்தில் ஒவ்வொரு பாத்திரமும் எவ்வளவு முக்கியமானவை என்பதை உணரமுடிகிறது. ஒரு சீட்டிக்கட்டஇல் ஒரு சீட்டை மட்டும் எடித்துவட்டால் எப்படி மொத்த ஆட்டமும் அர்த்தமிழந்து போகுமோ அப்படி இந்நாவலின் எந்தப் பாத்திரத்தை எடுத்தாலும் நமக்கு சோளத்தின் வாழ்க்கையில் அவள் எடுக்கும் சில முடிவுகளை விளங்கிக் கொள்ள முடியாமல் ஆகவிடும். இதன் பாத்திரங்களின் பெயர்கள் பெரும்பாலும் பட்டப் பெயர்கள். அல்லது காரணப்பெயர்கள்.
உதாரணமாக பூனை என்கிற பெயரில் வரும் ஒருவன். அவன் பூனைக்கண் கொண்டதால் மட்டும் பூனை அல்ல. அவன் தனது நடவடிக்கைகளில் பூனை போலவே மிக கவனத்துடன் இருக்கிறான். கவனமாக வேட்டையாடுகிறான். தனக்கான எந்த தடத்தையும் பூனை வைக்காது. அது போல அவனும் தனது வேண்டிய முடித்துவிட்டுக் கிளம்புபவன்.
ரெட்டியார் தனது காட்டில் விறகு வெட்ட வருபவர் மீது கல் வீசி எறிகிறார். ஆனால் அதை ஒரு வர்க்கரீதியல் அணுகாமல் ரெட்டியார் அவ்வாறு இருக்க என்ன காரணம் என்று சில பத்திகள் எழுதுகிறார். அவரும் நிறை குறை கொண்ட ஒரு சராசரி மனிதான வருகிறார்.
இந்த இரு நாவல்களிலும் வெளிப்படும் சில முத்தாய்ப்பான வஷயங்களைக் காண வேண்டும் என நினைக்கிறேன்
முதல் விஷயம் இருவரும் கொண்டிருக்கும் கவனம். அவர்கள் வைக்கும் பெயர்கள். தப்படிச்சான் மூலையில் வைக்கப்படும் பெயர்கள் கவர்ச்சயானதும் சிறிய பெயர்களாகவும் இருக்கின்றன. அங்கு பெயர்கள் நித்யா, பேபி, வசந்தா என்பதாகவே இருக்கின்றன. ஆயிரம்தான் மருத நிலம் என்றாலும் கலையும் இலக்கியமும் புழங்கிய தஞ்சை பூமி என்றாலும் அங்கு போய் உலகாளும் நாயகி என்று பெயர் வைத்து ஒருவர் ஆட முடியாது. அதற்கு எது அனுமதிப்பதில்லக என்பதை நாம் ஆராயலாம்.
மாறாக சோளம் கதையில் அனைவருக்கும் பெயர் முன்பு கூறயதைப்போல கதாபாத்திரத்தின் இயல்பை சுட்டுவதாக உள்ளது.
சிவகுமார் முத்தையா அவர்களின் எழுத்துகளில் கீழத்தஞ்சையின் பண்பாடு சார்ந்த பெருமிதம் தெரிகிறது. பொதுவாக தஞ்சை மண் சார்ந்த எழுத்தாளர்களிடம் இருக்கும் நினைவேக்கம் என்பது நாஸ்டால்ஜியாவாயு வெட்கப்பட வைக்கும் அளவிற்கானது. சமீபத்தில் கூட மெய்யழகன்னு ஒரு படம் பார்த்திருப்பீங்க. கண்ணீர் விட்டு மெய்சிலிர்க்க ஊர் பேர் போட்ட பஸ் போதுமானது. சிவகுமார் முத்தையாவற்கும் அந்த உணர்ச்சி இருக்கறது. தமிழகத்தின் நெற்களஞ்சியமான தஞ்சையில் என்றே சொல்கிறார். அவரும் தன்னை டெல்டா பாடகன் என்றே சொல்லிக் கொள்கிறார்.
மாறாக, கண்ணன் அவர்களின் படைப்பில் தனி்மனிதர்கள் மீதான நெகிழ்ச்சி இருக்கிறது. ஆனால் நிலம் சார்ந்தோ சுற்றுப்புறம் சார்ந்தோ அது சார்ந்த எந்த பெருமிதமும் இல்லை. சமீபத்தில் அதிகம் ரொமாண்டிசைஸ் செய்யப்பட்ட விஷயங்களில் சென்னையும் ஒன்று. கி.கண்ணன் அவர்களின் எழுத்துக்களில் இதை ரொமாண்டிசைஸ் செய்வதற்கான அத்தனை சாத்தியங்களை வைத்திருந்தும் அவர் அதை கவனமாக தவிர்க்கிறார் என்பது கவனிக்க வைக்கிறது.
இரண்டு நாவல்களின் பேசு பொருள்களும் உலகமயமாக்கல் நவீனம் நகரமயமாதல் ஆகிய புறக் காரணங்களால் வீழ்ந்த அல்லது தனது அசலான வாழ்க்கையை இழந்த இரு வேறு உலகங்களைப் பற்றிப் பேசுகின்றன. இன்று திரும்பப் போய்ப் பார்த்தால் இந்தக் கதையின் தொடர்ச்சி அந்த நிலத்தில் இருக்காது. அது ஒன்று தேய்ந்து மறைந்திருக்கும். அல்லது மெலிந்து இடம் பெயர்ந்திருக்கும்.
இரண்டாவதாக இந்நாவல்கள் ஒரு விஷயத்தை உரக்க கூறுகின்றன. அது எந்த மனிதனும் வெறும் அடிமையோ அல்லது அதிகாரத்தற்கு அடிபணிந்தவனோ இல்லை. அவனுக்கு ஒரு வாய்ப்பு கிடைத்தால் அவன் அந்த அதிகாரத்தை அடுத்தவர் மீது பாய்ச்ச தவறுவது இல்லை. வெவ்வேறு நிலங்களில் நிகழும் இந்த இரு நாவல்களிலும் வெட்டியானை ஏன் அடிக்கிறார்கள்? காரணமில்லாமல் அடிப்பதற்கான காரணம் என்ன? எது அவர்களை அடிக்கத்தூண்டுகிறது. சாராய போதை ஏறியவுடன் எது எழுந்து வருகிறது என்கிற கேள்வி இருக்கிறது அல்லவா. அது முக்கியமான ஒன்று.
தமிழில் இத்தகைய வாழ்க்கையை பதிவுசெய்த எழுத்தாளர்களில் இருவர் முக்கியமானவர்கள். ஒருவர் ஜி.நாகராஜன் மற்றவர் தஞ்சை பி்ரகாஷ். சமகால எழுத்தாளர்களில் லட்சுமி சரவணகுமார் இத்தகைய சூழலை எழுதிப்பார்க்கிறார். கள், காமம் ஆட்டம் என ஒரு வாழ்க்கை சூழல். அதற்குள்ளிலிருந்து வரும் மாந்தர்கள் அவர்களுக்குள் இருக்கும் ஆசை என்ன என்பது முக்கியமான கேள்வி. குரவையில் வரும் நாட்டுப்புற ஆடல் ஆடும் பெண்களுக்குள் இருக்கும் காதல் குடும்பம் சார்ந்த ஒரு எதிர்பார்ப்பும் ஆசையும் சிவகுமார் முத்தையா சொல்லிச் செல்கிறார். அதேபோலத்தான் சோளத்திற்கு இருக்கும் ஒரு காதலும் அது சார்ந்த எதிர்பார்ப்பும். ஆனால் அவர்களுக்கு வாய்ப்பது என்னவோ ஒன்று போலத்தான் இருக்கின்றன.
யதார்த்தவாதத்திற்கும் இயல்பு வாதத்திற்குமான வித்தியாசங்களில் முக்கியமான ஒன்றாக சொல்லப்படுகிற ஒன்று உள்ளது. யதார்த்தவாத்தரதல் இருந்து நாடகீய தருணங்களை எடுத்துவிட்டால் எஞ்சுவது இயல்புவாதம் என்று. தமிழின் யதார்த்தவாத எழுத்துக்கும் இயல்புவாத எழுத்துக்கும் உதாரணமாக சொல்லத்தக்க இரு நாவல்கள் குறித்து இங்கு உரையாடியதும் நிறைவளிக்கிறது. அவர்களுக்கு நன்றி. இத்தகைய எழுத்துக்களைத் தேடிப் பதிப்பிக்கும் யாவரும் பதிப்பகம் ஜீவகரிகாலனுக்கும் நன்றி.
